Η επιχειρηματικότητα στην ελληνική γεωργία

Ανδιαμφισβήτητα η αγροτική ανάπτυξη μια χώρας εκτός από την εφαρμοζόμενη αγροτική πολιτική της , εξαρτάται κυρίως από τους ίδιους του γεωργούς. Ποιους γεωργούς όμως?

Προφανώς από τους γεωργούς – επιχειρηματίες οι οποίοι θα συνεισφέρουν στο ΑΕΠ της. Στην Ελλάδα αυτό αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα, διότι η κουλτούρα του έλληνα γεωργού δεν συμπεριλαμβάνει την λογική του επιχειρείν. Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες:

1)Tο μέγεθος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων στην χώρα μας είναι πολύ μικρό. Aξίζει να αναφερθεί ότι το 50% των αγροτικών εκμεταλλεύσεων είναι μικρότερη των 2 εκταρίων (ha)[1] . Στην περίπτωση αυτή υπάρχει κατακερματισμός των καλλιεργητικών εκτάσεων σε πολλούς μικρούς παραγωγούς και σε μικρές παραγωγικές μονάδες με αποτέλεσμα ο κάθε γεωργός να θεωρείται αμελητέα ποσότητα και να μην μπορεί λόγω μεγέθους να λειτουργήσει ως επιχειρηματίας. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί με την δημιουργία ομάδων παραγωγών οι οποίες από κοινού θα αποτελέσουν μεγάλες παραγωγικές μονάδες που θα είναι πλέον ανταγωνιστικές τόσο σε εθνικό αλλά κυρίως σε διεθνές επίπεδο.

2) Η κατάρτιση. Σε αυτό το κομμάτι δυστυχώς η Ελλάδα βρίσκεται σε απογοητευτικά επίπεδα. Στην χώρα μας όσο και αν φαντάζει εξωπραγματικό, το 97% του ενεργού γεωργικού πληθυσμού είναι χωρίς τυπική κατάρτιση και συναγωνιζόμαστε την Ρουμανία και την Βουλγαρία για την τελευταία θέση στην Ευρώπη των 27. Ακόμα ένα στοιχείο που δείχνει το μέγεθος του προβλήματος κατάρτισης του γεωργικού πληθυσμού της χώρας μας είναι ότι το 83% των νέων αγροτών είναι επίσης χωρίς τυπική κατάρτιση. Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος αρκεί να πούμε ότι το αντίστοιχο νούμερο της ανταγωνίστριας Ιταλίας είναι σχεδόν 0%. Όπως καταλαβαίνει κανείς, η Ιταλία που προσπαθούμε να την ανταγωνιστούμε σε πολλά προϊόντα όπως π.χ. ελαιόλαδο και κρασί έχει γεωργικό πληθυσμό καταρτισμένο και προφανώς πιο έτοιμο, ώστε να προωθήσει και να στηρίξει τα προϊόντα του στις διεθνής αγορές.

3) Ο χαμηλός βαθμός ενσωμάτωσης της καινοτομίας στην γεωργική παραγωγή συνεισφέρει επίσης αρνητικά στην δημιουργία επιχειρηματικής κουλτούρας από τους αγρότες. Στην χώρα μας το 0,58 % του ΑΕΠ κατευθύνεται στην έρευνα και τεχνολογία, όταν ο μέσος όρος της Ευρώπης των 27 είναι 1,85% και μοιραία βρισκόμαστε στην 19^η θέση. Η μη ύπαρξη νέων καινοτόμων μεθόδων στην παραγωγή συνεχίζει να κρατά ψηλά το κόστος παραγωγής των γεωργικών και κτηνοτροφικών μονάδων της χώρας μας με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να έχουμε προϊόντα ανταγωνιστικά στις τιμές. Το παράδειγμα της Ολλανδίας όπου πλέον οι Ολλανδοί αγρότες έχουν καθιερώσει ως πρακτική τις ηλεκτρονικές δημοπρασίες των προϊόντων τους αρκεί για να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η καινοτομία στην δημιουργία γεωργών – επιχειρηματιών.

Σίγουρα αν ψάξουμε θα βρούμε κι άλλα αίτια, αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι αν θέλουμε ο πρωτογενής τομέας να υπάρξει πυλώνας ανάπτυξης της Ελλάδας και κυρίως της Ελλάδας της κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι απαραίτητο οι παραγωγοί να καταλάβουν ότι πάνω από όλα είναι επιχειρηματίες και ως τέτοιοι θα πρέπει να λειτουργούν.

Παναγιώτης Μπαρμπαγιάννης

[1] 1ha = 10 στρέμματα

πηγή:  http://syndiaskepsi.onned.gr